osobiste zapiski dorosłego słoika

Narodowy Instytut Audiowizualny. Byłam tam już przy okazji warsztatów ESK "Nowa Komunikacja Kultury". Zanim przekroczyłam progi tej instytucji, zakochałam się w ninatece . Po przeprowadzce do Warszawy tym bardziej cieszyłam się, że zamieszkałam około 20 minut drogi piechotą/metrem/piechotą od NInA.  Nie mam aktualnie zajęć językowych ze względu na przerwę świąteczną, znalazł się więc czas na uczestniczenie w kulturalnym życiu Warszawy. Spontanicznie wczoraj z Malw i M. wybraliśmy się na projekcję filmową w ramach cyklu Martin Scorsese Presents . Jak z przykrością zanotowałam, była to 24ta, ostatnia, projekcja z tego cyklu. Nóż w wodzie okazał się być smakowitym kąskiem dla oka i ucha. Te obrazy, ta muzyka (któż nie kocha Komedy?!), te dialogi! Wspaniałe. Zresztą, poniższe randomowe kadry mówią same za siebie:  Czyż nie są cudowne?  Sama projekcja poprzedzona była rozmową z Zygmuntem Malanowiczem, który w filmie wcielił się w rolę młodego...

Sobota Tydzień przed świętami to jeszcze w miarę rozsądny czas na kupowanie prezentów, prawda? Nieprawda. Jeśli nie ma się pomysłu na prezent dla połowy rodziny i przyjaciół to przecież od tego mamy możliwość wyboru, żeby się na coś finalnie zdecydować i nie błądzić między półkami szukając wymyślonych podarków, których akurat w wybranym sklepie nie ma? Mam rację? Nie mam racji. Tłumy w galeriach handlowych (Reducie i Złotych Tarasach) przeraziły mnie tak, że wytrzymałam tam godzinę, wydałam więcej pieniędzy niż chciałam i nie wróciłam tylko z połową prezentów. Obawiam się, że w środę, kiedy pójdę na dogrywkę, będę mogła wysłać taką kartkę do rodziców:

Pozwolę sobie na sentymenty, które ostatnio mi doskwierają. Gdy w tamtym roku byłam na wymianie w Nantes, pewnego razu Fleureine zaciągnęła mnie na spotkanie  Café franco-slave . To spotkanie w barze (przed wejściem widnieje plastikowa głowa konia, który zamiast rogu jednorożca ma rożek lodowy), gdzie przychodzą Francuzi i Ludzie Wschodu, czyli szeroko pojęci Słowianie. Głównym językiem jest francuski, ale największym dla mnie szokiem było słuchanie Francuzów mówiących w języku polskim. Wzruszające, że ktoś może chcieć sam z siebie uczyć się tak trudnego języka! Na tych spotkaniach poznałam większość moich francuskich przyjaciół, których do tej pory bardzo mi brakuje... Dobra, koniec sentymentów, wróćmy do rzeczywistości. Odkąd wróciłam do Polski bardzo chciałam pójść na takie spotkania we Wrocławiu, ale zanim odważyłam się tam pójść, wylądowałam w Warszawie. Mija rok odkąd ostatnio byłam na takim spotkaniu i... w końcu odważyłam się pójść na warszawską wersję mojego ukoc...

Warszawa: Watch Docs Biennale Nieużytków wernisaż Piotra Zbierskiego wieczór specjalnie dla dorosłych w CNK Filmoterapia z sensem w Kinotece PKiN Popiół i Diament w NiNA Nie znajdziesz tego na torrentach Wrocław: Jazztopad i specjalny wieczór w ramach  Taniec w NFM , Niebo, czyli Ceremonię Zamknięcia Wrocław - Europejska Stolica Kultury 2016 ,  Największe Silent Disco w Europie Komunikacja w internetach: influencerzy Ktoś tu jest też zajarany blogerami, vlogerami, ludźmi wpływu?  Właście znalazłam ciekawą grupę na FB .

Są takie dni, kiedy masz plany. Chcesz pozwiedzać, odciąć się od komputera, odetchnąć pełną parą, zatańczyć z zespołem Mazowsze, pomóc wiewiórkom zbierać zapasy na zimę, pobawić się w etatowego Spidermana, zostać buddyjskim mnichem, zniszczyć Jedyny Pierścień w Mordorze, a ostatecznie i tak zostajesz zawiniętym w koc bochenkiem: Miałam piękne plany: nocne zwiedzanie Warszawy rozświetlonej pięknymi instalacjami, cieszenie się slow weekendem, przedwojenne kino w Iluzjonie, spacer śladami Agnieszki Osieckiej, Watch Docsy, włóczenie się po Łazienkach i Powązkach... Tak mniej więcej wyglądały ambitne plany minionego weekendu. Rzeczywistość okazała się bardziej skoncentrowana na grawitacji i spaniu.  Żeby pogrążyć się ostatecznie, dodam, że obejrzałyśmy wszystkie odcinki Azja Express, tym samym ustalając kolejną granicę odmóżdżania się. Ameby z nas trzy, dlatego za karę musiałyśmy stanąć na rękach i wyśpiewać wspak Marsyliankę. Buła z masłem.  PS: Jeśli chcecie i...

W gimnazjum napisałam 40-stronicową książkę: wstrząsający romans historyczny inspirowany dziełem "Hrabia Monte Christo". Rzecz jasna nigdy, to wiekopomne dzieło trwalsze niż ze spiżu, nie wyszło poza obręb mojej szuflady. No, może pokatowałam tym swoich rodziców, kilku znajomych, ciocię Józię z Ameryki, papugę siostry kuzyna mojej przyjaciółki i niemowlę sąsiada, ale nic ponad to.  Od tamtej pory nie stworzyłam tak monumentalnych dzieł, ale bawiłam się w nowelki, pełne misji reportaże, filmiki krótkometrażowe, idealistyczne projekty komunikacyjne. Tworzyć lubię. Wymyślać lubię. Opowiadać też lubię. W końcu artystka ze mnie, c'nie ? Nie mogło więc zabraknąć mnie na tak pasjonującym spotkaniu jak dzisiejszy PR bez krawatów o storytellingu , na którym wystąpili Paweł Tkaczyk i Piotr Bucki.  Czego ciekawego dowiedziałam się z tego spotkania? 1. Żeby stworzyć dobrą opowieść musimy mieć bohatera, który z kolei musi mieć cel. 2. Musimy umieć odpowiedzieć na p...